Pięć

Słyszysz dźwięk dzwoniącego telefonu, jednak melodia wcale nie jest znajoma. Otwierasz oczy i widzisz obok siebie Piotrka, którego to dzwoniący telefon nie rusza. Uśmiechasz się sama do siebie, jednak postanawiasz obudzić Piotrka, przecież to mogło być coś ważnego. 
- Piotrek...- szepczesz do jego ucha. Otwiera oczy, na jego twarzy maluje się zdziwienie, jednak po chwili znika, jakby przypomniał sobie, że u Ciebie został. 
- Cześć. - mówi uśmiechając się, ma delikatną chrypę, jednak to dodaje mu uroku. 
- Ktoś się do Ciebie dobijał...- mówisz wskazując na jego telefon leżący na stoliku. Wstaje więc i bierze telefon do ręki, jednak nie odpisuje, na jego twarzy widać złość. - Co się dzieje? - pytasz, spogląda na Ciebie a kąciki jego ust znów unoszą się ku górze. 
- Nic..moja...- mówi. - A z resztą, nieważne. - szybko jednak zmienia zdanie co do podzielenia się z Tobą informacjami, musisz się z tym pogodzić, nie chcesz naciskać bo widzisz, że ten ktoś wywołuje u Piotrka negatywne emocje. 
- A gdzie jest Kuba? - szybko zmieniasz temat. 
- No właśnie nie wiem, spał tu obok mnie. - mówi kładąc rękę na kanapie. Szybko wstajecie i udajecie się do jego pokoju, otwierasz drzwi i widzisz śpiącego malca. Uśmiechasz się, oboje się uśmiechacie. Zamykacie drzwi, tak żeby nie obudzić Kuby i idziecie do kuchni. 
- Przepraszam...wczoraj byłem tak zmęczony, że zasnąłem od razu jak tylko usiedliśmy z Kubą na kanapie. - powiedział mierzwiąc swoje włosy. 
- Widzisz, a mówiłam, że Wam pomogę. - mówisz nalewając do czajnika wody. 
- Nie, zmywanie naczyń w towarzystwie Kuby to czysta przyjemność. - mówi i uśmiecha się. 
- No tak, jak to zmywanie naczyń. - śmiejecie się. - W ogóle, zauważyłeś, że my cały czas wzajemnie się przepraszamy za coś?
- Fakt, musimy się ograniczać. - śmieje się. - Znajdujesz czas, żeby jeszcze rysować? - pyta spoglądając na dużą, czarną teczkę. 
- Paradoksalnie rysowałam jeszcze w Stanach...ale to nie są projekty domów, tylko ubrań. - mówisz siadając obok niego. 
- Ubrań? - dziwi się. 
- No, od kiedy byłam mała rysowałam ubrania, modelki...wiesz, takie rzeczy. Jednak stwierdziłam, że lepszym i pewniejszym wyjściem będzie pójście na architekturę, która też jest przecież związana z rysowaniem. 
- W sumie racja. - mówi. - Mogę zobaczyć? Czy to jest jakieś super tajne? - pyta. 
- Pewnie, jak chcesz to zerknij. - mówisz, idzie więc do salonu i bierze do ręki teczkę, przy nim nie wygląda wcale na taką dużą. Wlewasz do kubków z torebkami herbaty zagotowaną wodę i odstawiasz czajnik. 
- Znaczy wiesz, ja się mogę nie znać...ale wydaje mi się, że to jest całkiem dobre. - mówi opierając się o tylną część kanapy. 
- Nie, Piotrek...tylko mi nie mów, że powinnam otworzyć sklep z ubraniami. - mówisz kładąc ręce na biodrach. 
- Oj no mówię, że się nie znam...no. - uśmiecha się i wkłada do teczki plik kartek. Z uśmiechem podchodzisz do niego i po prostu się do niego przytulasz, czemu? Nie wiesz, czysty impuls Tobą pokierował. Tak bardzo brakuje Ci męskiego ramienia, dopiero wtedy zdajesz sobie z tego sprawę. Tak bardzo chciałabyś kogoś mieć, już dawno zapomniałaś jak to jest kochać kogoś, być z kimś. To takie smutne, że kobieta sukcesu, po jednym z najlepszych uniwersytetów na świecie, z mnóstwem talentu nie ma nikogo, nie ma z kim dzielić się tymi sukcesami. 
- Dziękuję. - mówisz spoglądając w jego oczy. 
- Za co? - uśmiecha się. 
- Za to, że tu jesteś...- mówisz a po Twoim policzku spływa łza. Ociera ją kciukiem, uśmiech nie schodzi z jego twarzy. Tą chwilę przerywa Wam Kuba, przeciera oczy i szybko ląduje na rękach u Piotrka. Wypijacie razem herbatę, słyszycie dzwonek do drzwi, szybko idziesz otworzyć. Tak, to Lena, wchodzi i znowu jest zaskoczona widokiem siatkarza w Twoim mieszkaniu, który to zbiera się do wyjścia. 
- To co, do jutra. - mówi składając pocałunek na Twoim policzku. 
- Na razie. - mówisz uśmiechając się. 
- A i przemyśl, otwarcie tego sklepu...- mówi i puszcza do Ciebie oczko, zamykasz drzwi i z uśmiechem wracasz do kuchni, w której to szaleje Lena. Szaleje robiąc śniadanie oczywiście. 
- Widzisz mamo, jak ładnie posprzątaliśmy wczoraj z Piotrkiem. - mówi młody wskazując na umyte talerze. 
- Pięknie kochanie. - mówisz i składasz pocałunek na jego czole. Każesz mu iść się przebrać, tak też robi i już po chwili biegnie do swojego pokoju. 
- On tu spał? - pyta Lena smażąc naleśniki. W tym fartuszku, z jakąś dziwną czarną łyżką w ręce, wygląda przekomicznie. 
- Tak, ale do niczego nie doszło, nie martw się. - od razu chcesz jej wytłumaczyć. 
- Moja droga, wpadłaś po uszy widzę....ale on też. - jak zwykle wygłasza swoje mądrości. Dokańcza smażenie naleśników i już wspólnie jecie śniadanie. 
- Możesz podać mi dokładny adres tego wolnego lokalu, o którym mówiłaś...
- Jasne, a co, zmieniłaś zdanie? - pyta szukając kartki. 
- No wiesz, zapytać się zawsze można. - mówisz i uśmiechasz się. Zapisuje Ci adres, idziesz się ogarnąć i po chwili jesteś już gotowa. - Popilnujesz Kubusia? - pytasz zakładając buty. 
- Jasne. - mówi i siada wraz z Kubą na kanapie. Wychodzisz i udajesz się w wyznaczone miejsce, jednak i tak to co napisała Lena, nic Ci nie mówi i musisz pytać przechodniów o drogę. Po kilkudziesięciominutowym spacerze dochodzisz pod adres wskazany przez Lenę, okazuje się, że jest to duże centrum handlowe, a Tobie przecież chodziło o mały sklepik gdzieś w jakimś budynku, jednak skoro jesteś już tutaj to dlaczego miałabyś nie zapytać. Wchodzisz więc, jednak znalezienie tego ''wolnego lokalu'' zajmuje Ci dłuższą chwilę. Idziesz więc do zarządu tego centrum handlowego. Tam rozmawiasz z jakimś dyrektorem, który próbuje powiedzieć Ci co i jak. Wymieniacie się numerami a Ty obiecujesz, że zadzwonisz jak się zdecydujesz. Wracasz więc do domu, na korytarzu spotykasz swoją sąsiadkę. 
- Dzień dobry. - mówi. 
- Dzień dobry. - odpowiadasz. - Oliwia. - dodajesz i wyciągasz w jej stronę rękę. 
- Ania, miło mi poznać. - mówi i uśmiecha się. Rozmawiacie chwilę, zapraszasz ją wieczorem do siebie, chcesz ją lepiej poznać, w końcu mieszkasz obok niej, na dodatek ma syna w wieku Kubusia. Żegnasz się z Anią i wchodzisz do mieszkania, w którym to Lena wraz z Kubą robią porządki. Od razu pomagasz im, kiedy wszystko jest zrobione Lena chce abyś wszystko jej opowiedziała. Tak też robisz. Około 15 Twoja przyjaciółka opuszcza Twoje mieszkanie, gdyż musi się przygotować do pracy. Lena gotuje w jakiejś tam restauracji, nawet nie wiesz gdzie się ona znajduje, jednak obiecujesz jej, że pojawisz się tam na pewno. Później przychodzi do Was Ania z Dominikiem, spędzacie miło wieczór, chłopaki zaczynają się dogadywać, tak samo jak Ty i Ania. Dowiadujesz się, że jej mąż zginął w wypadku samochodowym, współczujesz jej, bo to na pewno musiało być dla niej istną tragedią. Kolejną rzeczą o jakiej Ci mówi, to to że nie ma pracy, a Tobie do głowy wpada tylko jeden pomysł. Ania mogłaby pomóc Ci w sklepie, czy to jak ekspedientka czy jako ktoś inny, ale pierwsza opcja okazuje się być lepszym wyjściem, jednak nie proponujesz jej tego, przecież nie wiesz nawet czy to wszystko wypali. Wspólnie jecie kolację, dobrze Ci się z nią rozmawia. Żegnasz się z nią i z jej synkiem, po czym usypiasz Kubę i sama układasz się do łóżka, po chwili zasypiasz. 


                                                                        ~*~


Witam, oddaję w Wasze ręce piąty rozdział :) Zauważyłam, że jesteście zachwycone Piotrkiem, taki miał być, miły, kochany, czuły, bardzo się  cieszę, że tak go odbieracie ! :) 

U mnie średnio, mam sporo nauki ostatnio, pocieszam się faktem, iż za chwilę majówka, wolne, ach..jak wspaniale :)

A teraz lecę na trening, cieszę się, że nie jest aż tak ciepło dzisiaj, bo jakby było tak jak wczoraj to bym chyba padła podczas treningu. 

Pozdrawiam, Mercy.