Trzy

Kuba idzie przed Wami, masz przynajmniej widok na to co robi. Piotrek jeszcze raz Cię przeprasza a Ty jeszcze raz mówisz, że nic się nie stało. Spacer mija Wam w bardzo przyjemniej atmosferze, opowiadasz Piotrkowi o studiach w Stanach, o Lenie i o Kubie. 
- Przepraszam, że pytam ale...- zaczął. 
- Chcesz wiedzieć co się stało z ojcem Kuby...- przerywasz mu jego pytanie. Spogląda w Twoje oczy i jakby potwierdza Twoje słowa. - Tak naprawdę nie wie o jego istnieniu...- mówisz spoglądając na idącego przed Wami Kubusia. - Wyjechałam zaraz po tym jak dowiedziałam się o ciąży. Jego rodzicie mieli dla niego lepszą kandydatkę na żonę...- dodajesz. 
- Nie chcesz mu powiedzieć o Kubie? To taki cudowny chłopczyk. - mówi. Uśmiechasz się na jego słowa. 
- Nie, nawet nie wiem co się z nim teraz dzieje. Jest dobrze tak jak jest...- mówisz, ale nie jesteś zbyt przekonywująca. Jednak on nie chce dręczyć Cię dłużej tym tematem, bo widzi, że jest to dla Ciebie udręka. Dochodzicie pod budynek, w którym mieszkacie. 
- Wejdziesz? - pytasz. Sama nie wiesz dlaczego o to zapytałaś, nie wiesz też dlaczego Piotrkowi powiedziałaś prawdę o ojcu Kuby, przecież każdemu mówiłaś, że nie wiesz kto nim jest. 
- Nie chcę przeszkadzać...- mówi niepewnie. 
- Chodź, chodź, chodź! - wtrąca Kuba i łapie za rękę Piotrka. 
- No, chyba nie masz wyboru. - dodajesz i uśmiechasz się, on robi to samo i po chwili stoicie w windzie. Wchodzicie do mieszkania, rozbieracie się i idziecie do salonu, który jest połączony z kuchnią. - Czego się napijesz? - pytasz. 
- Herbaty. - oznajmia i razem z Kubą siada na kanapie. Robisz więc herbatę i po chwili trzy kubki stoją na stole. Kuba włącza telewizor i ogląda bajkę. Razem z Piotrkiem rozmawiacie o wszystkim i o niczym, bardzo dobrze Ci się z nim rozmawia, co jest stosunkowo dziwne, bo znasz go od wczoraj. 
- To co, pomożesz mi poskładać tą piłkę? - pyta Kubuś wskakując na kolana Piotrka. 
- Kuba, błagam, pozwól Piotrkowi oddychać...- mówisz widząc co wyprawia Kuba. Jednak Piotrek nie wydaje się być bardzo przejęty, wręcz przeciwnie, jest uśmiechnięty i chętnie przystaje na prośbę Twojego synka. Kuba biegnie więc do swojego pokoju. 
- Przepraszam za niego...- mówisz siedząc obok Piotrka. 
- Przestań, nie masz za co przepraszać...jest cudowny. - mówi, czym wywołuje uśmiech na Twojej twarzy. Kuba wraca do salonu i na stole kładzie puzzle. Mierzwisz jego włoski i z uśmiechem wstajesz z zamiarem zrobienia kolacji. Z kuchni masz dokładny widok na poczynania Kuby i Piotrka. Zastanawiasz się co mogłabyś zrobić, wybór pada na zapiekane tortellini z sosem mięsno-pomidorowym. Uwielbiasz robić dania kuchni włoskiej, która jest zresztą Twoją ulubioną kuchnią. Zabierasz się za przyrządzanie kolacji. Po kilkudziesięciu minutach wszystko jest gotowe. 
- Chłopaki! Kolacja! - wołasz siedzących na kanapie i pracujących ciężko mężczyzn. Po chwili jednak odrywają się od pracy i idą w Twoją stronę. Siadają przy stole i możecie zaczynać jedzenie. Tak też robicie, widzisz, że im smakuje, co potwierdzają prosząc o dokładkę. Kończycie jedzenie i zaczynasz zbierać naczynia. Nagle Piotrek wstaje i zaczyna Ci pomagać, co owocuje szybkim przyłączeniem się do całej pracy Kubusia. Nie mija 20 minut a wszystko jest pozmywane i poukładane. Siadacie na kanapie a chłopaki kończą układanie piłki. Włączają film i wszyscy wspólnie oglądacie. Spoglądasz na Kubę, zasnął w ramionach Piotrka. 
- Będę się zbierał. - mówi Piotrek próbując wstać nie budząc Kuby. 
- Okej. - wstajesz również i Ty. 
- Może przeniosę go do jego pokoju, co? - pyta spoglądając na śpiącego Kubusia. 
- Jakbyś mógł...- mówisz niepewnie i uśmiechasz się. Po chwili Kuba jest już na rękach Piotrka i prowadzisz ich do pokoju Kuby. Kładzie go na łóżku po czym okrywa kołdrą. Razem idziecie do przedpokoju. Piotrek zakłada buty i kurtkę. 
- Dziękuję. - mówisz opierając się o ścianę i przypatrując się poczynaniom Piotrka. 
- To ja dziękuję. - mówi spoglądając Ci w oczy. 
- Za co? Za wieczór spędzony w towarzystwie rozgadanego sześciolatka i jego nieporadnej matki. - śmiejesz się. 
- Kuba jest naprawdę uroczy, a Ty nie jesteś nieporadna...jesteś wspaniałą mamą...- mówi nieustannie wpatrując się w Twoje oczy. - Na dodatek świetnie gotujesz. - dodaje z uśmiechem. 
- Dzięki. - również się uśmiechasz. 
- Widzimy się na kolejnym meczu? - pyta. 
- No chyba tak, muszę tylko dowiedzieć się od przyjaciółki gdzie kupić bilety i jeśli uda mi się je zdobyć to przyjdziemy. - oznajmiasz. 
- Ja załatwię dla Was bilety. - mówi. 
- Jak to, załatwisz? 
- Jako zawodnik mam pewne..przywileje. - mówi z uśmiechem. 
- Nie chcę Ci sprawiać kłopotu. 
- Nie sprawiasz, poza tym jeszcze jest mi głupio z powodu tej wczorajszej sytuacji...
- Dzisiaj odkupiłeś swoje winy, bądź spokojny. - mówisz i śmiejesz się. 
- Wiesz...jak widziałem te jego oczy...i łzy...to jakaś masakra, i to jeszcze przeze mnie...- mówił. - płacz dziecka jest czymś strasznym...- dodał spoglądając w Twoje oczy. 
- Tak wiem, ale nie zadręczaj się już tym, Kuba zapomniał i zakochał się w Tobie, nie masz się czym przejmować. - mówisz. Uśmiecha się jedynie po czym z kieszeni wyjmuje telefon. 
- Dasz mi swój numer? Zadzwoniłbym co z tymi biletami. - mówi i wyciąga w Twoją stronę rękę, w której trzyma telefon. 
- Jasne. - uśmiechasz się i wpisujesz swój numer po czym oddajesz mu jego własność. 
- To...pa. - mówi chowając telefon do kieszeni. Podchodzisz do niego i stajesz na palcach, musisz się wysilić żeby dorównać mu wzrostem, albo chociaż zbliżyć. Składasz delikatny pocałunek na jego policzku po czym oddalasz się od niego. Uśmiecha się i wychodzi. Zamykasz za nim drzwi a na Twojej twarzy również gości uśmiech, chyba pierwszy raz od dawien dawna jest on spowodowany jakimś mężczyzną, nie licząc Kuby. Gasisz światło, zaglądasz do Kuby - śpi. Zamykasz po cichu drzwi i udajesz się do siebie. Chwytasz do ręki telefon. 

Nadal jesteś zła? :)) - wysyłasz sms'a do Leny. 

Oj co Ty mówisz, nie potrafię być na Ciebie zła. - szybko odpisuje. 

To dobrze :))

Lepiej pisz, co tam z Piotrkiem! - ponagla. 

Właśnie poszedł. - odpisujesz, jednak szybko stwierdzasz, że był to głupi pomysł. 

CO? WIESZ KTÓRA JEST GODZINA?! CO TY Z NIM ROBIŁAŚ?! Jutro melduje się u Ciebie z samego rana! 

Okej, będę czekać :)) Dobranoc. 




                                                                          ~*~


Jest kolejny rozdział, dość krótki, ale jest :) Dziękuję za miłe słowa, bardzo mi pomagają! :)

Dzisiaj będzie krótko również i tutaj, gdyż już jestem spóźniona na trening! 

Zachęcam zatem do komentowania! :)

Pozdrawiam ciepło, bo u mnie ponuro, deszcz pada i na dodatek jest zimno! Ach, szkoda słów!

Trzymajcie się, Mercy.